میزان بقا فیستول شریانی _ وریدی در بیماران همودیالیزی بیمارستان شهید رهنمون یزد

مقدمه: در حال حاضر، ادامه حیات هزاران بیمار، مدیون همودیالیز می باشد و هر روز نیز بر تعداد آنها افزوده می شود. قدم اول در انجام دیالیز فراهم نمودن یک دسترسی مناسب عروقی است که در موارد حاد با تعبیه کاتتر در سیستم وریدی مرکزی و موارد مزمن با ایجاد فیستول شریانی وریدی حاصل می شود. هدف از این پژوهش تعیین میزان بقای فیستول شریانی وریدی و بررسی عوارض متعدد و گوناگون آن می باشد تا بتوان ضمن جلوگیری از عوارض آن، با تشخیص زودرس، بقا فیستول را بالا برد. روش کار: این تحقیق به صورت مطالعه هم گروهی (cohort) تاریخی در نیمه ابتدایی سال 1381 انجام گرفته است. جامعه مورد بررسی در این مطالعه 150 بیمار دیالیزی بودند که جهت دیالیز و گذاشتن فیستول شریانی وریدی به مرکز همودیالیز شهید رهنمون یزد مراجعه کرده اند. روش نمونه گیری به صورت سرشماری بود. معیارهای مورد بررسی تعیین میزان بقا با توجه به سن، جنس، علل نارسایی پیشرفته کلیه شامل دیابت و پیلونفریت و کلیه پلی کیستیک و گلومرونفریت و همچنین عوارض فیستول شامل ترومبوز، عفونت، آنوریسم و سندرم استیل و درمان عوارض، سابقه دیالیز و دفعات دیالیز در هفته بوده است. میزان بقا یک، چهار و ده ساله فیستولها محاسبه شد. نتایج: تفاوت قابل توجهی از نظر میزان بقا فیستول بین گروههای سنی و جنسی مشاهده نشد. میانگین مدت حفظ فیستول در افراد دیابتی، مبتلا به کلیه پلی کیستیک، پیلونفریت، گلومرونفریت نیز تفاوت معنی داری با دیگر بیماران نداشت، همچنین در مورد مقایسه میزان بقا فیستول شریانی وریدی در موارد دفعه اول یا دوم گذاشتن فیستول نیز اختلاف معنی داری مشاهده نشد. میانگین مدت حفظ فیستول در بیماران دچار ترومبوز 24 ماه در مقایسه با 113 ماه در بیماران بدون ترومبوز بود که در این مورد اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده گردید (p<0.05). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه به نظر می رسد عفونت فیستول عارضه ای است که به خوبی به درمان پاسخ می دهد. ترومبوز شایعترین و مهمترین عامل از کارافتادگی فیستول شریانی وریدی می باشد.